Hij werd geboren in een zigeunerfamilie die vnl. bestond uit flamencoartiesten, zoals “El Chindo” of “La Gilica de Marchena” (zijn tante), een zeer goede zangeres die bekend stond om haar vertolking van de soleá en die een eigen soleá creëerde; dus “het werd hem met de paplepel ingegeven” is hier wel van toepassing.
Zijn vader “El Lico”, was een goede gitarist en zijn moeder “La Josefita” was een zeer goede zangeres. Hij was broer van El Bizco, een zanger-gitarist, en Chico Melchor, ook een gitarist.
In de jaren 30 begon hij zangers te begeleiden tijdens privé juergas en in ventas (soort van wegrestaurant) en colmaos (dat zijn zeer eenvoudige "eethuisjes").
Begin jaren 40 speelde hij in een voorstelling van Concha Piquer. Hij tourde in Spanje en ook in de Verenigde Staten gedurende de jaren 40 en werkte vervolgens tot 1970 als de eerste gitarist in het Madrileense Tablao Flamenco “Los Canasteros”.
Ze hebben hem aangeboden om hem muziek te laten leren lezen, maar dat heeft hij geweigerd.
Er is in Marchena een
straat-
naam naar hem vernoemd
Hij vond dat hij zijn muziek ín zich droeg en wilde die niet rekenkundig gaan benaderen.
Hij heeft in 1966 van de “Cátedra de Flamencología y Estudios Folklóricos Andaluces” in Jerez de la Frontera, de meest prestigieuze onderscheiding gekregen; de “Premio Nacional de guitarra Flamenca”.
Melchor de Marchena
Er wordt gezegd dat hij wellicht de beste begeleidingsgitarist ooit was (maar de eerlijkheid gebiedt te zeggen dat dat wel van meer gitaristen gezegd wordt, zoals bijvoorbeeld van Diego el Gastor). Daarnaast stond hij bekend als de beste vertolker van de ziegeunermanier van spelen.
Hij nam LP’s op met vele zangers, zoals Manuel Torre, Tomás Pavón, Pastora Pavón "Niña de los Peines, Juan Talega, Antonio en Manuel Mairena, Manolo Caracol, Chocolate, José Menese, Fernanda en Bernarda de Utrera, Pepe Culata en Pericón.
Zijn stijl van spelen werd breder gevolgd waardoor er een eigen “school” ontstond. Natuurlijk werd die gevolgd door zijn zoon “Enrique de Melchor” (waarover hij later als trotse vader zei: ”ik zal niet zeggen dat hij de beste gitarist van Spanje is, maar wel dat er niemand beter is dan hij!”) en door anderen, zoals Antonio Carrión.
Hij werd vooral gewaardeerd als begeleidingsgitarist om dat hij geweldig goed kon spelen, maar ook ervoor zorgde met zijn spel dat de zanger beter kon zingen. Hij stelde zich daarbij op de achtergrond en gaf de zanger alle ruimte. Dat werd door velen erg gewaardeerd. Toch zijn een aantal falsetas die Melchor heeft gemaakt bewaard gebleven en worden deze ook nog tot op vandaag gespeeld door volgers van zijn “school”.
Hij heeft uitgesproken voorkeuren om artiesten te begeleiden; hij houdt erg van Manuel Mairena, maar vooral van Manolo Caracol. Caracol was in staat om zó te zingen dat Melchor dingen ging spelen die hij nog nooit gedaan had..
Melchor de Marchena
Een herkenbaar “iets” op het podium was zijn whiskey die hij altijd naast zich had staan.
