Niño Josele is afkomstig uit een zigeunerfamilie met een traditie van musici. Zoals zo veel kinderen die opgroeien in een muzikale familie (van zowel zangers als gitaristen) begon Niño Josele begon al vroeg met gitaarspelen.
Zijn vader was een flamencogitarist, el Josele; in die omgeving groeide hij op. Hij hoorde het gitaarspel zo’n beetje vanaf zijn geboorte. Toen hij rond zijn 6e jaar bewust een gitaar pakte om te gaan leren spelen kon hij sommige akkoorden al aanslaan zonder dat hem dat geleerd was. Hij kende de diverse palos al, omdat hij ze zo vaak gehoord had. Vrijwel dagelijks waren er flamencofeestjes in of bij zijn ouderlijk huis. Hij werd geregeld ’s nachts door zijn vader wakker gemaakt om even gitaar te komen spelen: dat duurde dat vaak zo lang dat de school er ’s ochtends bij inschoot.
Tomatito, die familie van hem is, ging geregeld in zijn huis nummers schrijven en spelen waar hij bijzat en op die manier leerde hij vrijwel onbewust hoe je muziek kon schrijven en instuderen.
Een opname uit 1993 van Niño Josele
Hij is steeds omringd geweest door goede musici, zoals Paco de Lucía, Tomatito, Pepe de Lucía, Enrique Morente, etc. Halverwege de jaren 90 van de vorige eeuw begon zijn ster te rijzen en won hij o.a. in 1996 het “Concurso de Jóvenes Intérpretes de la Bienal de Flamenco de Sevilla.
Niño Josele
Hij speelde in vele landen wereldwijd en begeleidde veel collega-artiesten, zoals Paco de Lucía, Enrique Morente, Duquende, Remedios Amaya, en “el Cigala”. Maar ook in andere muziekstijlen speelde hij met grote artiesten zoals met Chick Corea, Joe Lovano, Andrés Calamaro, Lenny Kravitz, Alicia Keys en Elton John … Hij werkte ook samen met producenten als Javier Limón en Fernando Trueba.
In 2010 werd hij genomineerd voor de Latin Grammy Award voor zijn CD “Española”.
Zijn eerste album, “Calla Ancha” is gebaseerd op de essentie van de CD van Paco de Lucía,
"Solo quiero caminar" en kwam uit in 1995. Aan de andere kant was er Enrique Morente, de revolutionair. Hij vond het steeds een eer om hem te mogen begeleiden en hij leerde erg veel van Enrique.
Niño Josele is een erg ritmische en expressieve gitarist. Als hij buiten de platgetreden flamencopaden treedt beweegt hij vrijwel steeds in de richting van Jazz; zoals velen hem voorgingen waarbij duidelijk is dat voor flamencogitaristen Jazz soms een natuurlijke en logische `andere` stap lijkt.
Niño Josele speelt tweede gitaar bij Paco de Lucía
In 2010 werd zijn eerste solo-cd opnieuw uitgegeven. De liefhebber heeft hem als gitaarspeler nog goed in zijn geheugen staan. Zijn tweede album kwam uit in 2003 “Niño Josele”. Zijn derde album “Paz” is een eerbetoon aan Bill Evans, de Amerikaanse pianist en kwam in 2006 uit.
Hij heeft de muziek van hem leren kennen via Bebo Valdés die geregeld nummers van hem speelde tijdens repetities; deze nummers spraken Niño erg aan.
Hij houdt van de muziek van Evans, omdat hij hoort dat deze Jazz op een andere manier speelt, misschien voortkomend uit zijn klassieke achtergrond. Zijn vierde album was “La venta del alma” die in hetzelfde jaar (2009) snel werd gevolgd door zijn vijfde CD “Española”, een album eigenlijk samengesteld uit 21 stukken die allemaal “in de la” lagen om uitgegeven te worden en gecomponeerd in de laatste jaren tijdens zijn vele buitenlandse reizen, op hotelkamers.
