Hij werd als zigeunerjongetje geboren in de wijk Jarauta van Pamplona in Calle Mañueta 4, tijdens de “San Fermin” feesten en woonde in zijn jeugd ook nog in de plaatsen la Rochapea en in Villaba.
Hij kreeg van zijn ouders (zijn vader, Agustín Castellón Gabarri, was afkomstig uit Zaragoza en zijn moeder, Rafaela Campos Bermúdez, kwam uit Madrid) op 4-jarige leeftijd zijn eerste gitaar, die zij voor 17 pesetas hadden gekocht.
Sabicas
Vanaf zijn vijfde jaar kreeg hij “les” van een oom, die precies twee akkoorden op een gitaar kon spelen…
Op zijn 8e jaar debuteerde hij al op het podium van het Teatro Gayarre in Pamplona bij gelegenheid van het massaal afnemen van de militaire eed en beëdiging van een lichting nieuwe soldaten.
Zijn bijnaam kreeg hij omdat hij gek was op het eten van bepaalde bonen (habas). Ze noemden hem toen “el Niño de las Habicas” wat later veranderde in “Sabicas”. In het begin was hij een fanatiek aanhanger van het spel van Ramón Montoya, die ook nog familie bleek te zijn van zijn moederskant. Echter door zijn begeleidingswerk ontwikkelde hij een eigen- en meer persoonlijke stijl van spelen. Al op zijn tiende jaar – ze waren nèt verhuisd naar Madrid – veroorzaakte hij enthousiasme bij zijn publiek door zijn manier van spelen.
Hij debuteerde in Madrid in het “El Dorado” theater waar hij solo een Fandanguillo speelde.
Op zijn elfde jaar won hij een eerste prijs tijdens een wedstrijd in het Teatro Monumental in Madrid.
In de jaren dertig begeleidde hij Niña de la Puebla tijdens haar optredens en nam albums op met mensen als Juanito Valderrama, al Carbonerillo, Niño de la Calzá, Estrellita Castro en de reeds genoemde Niña de la Puebla.
In 1934 trad hij op in de Maestranza (Plaza de Toros in Sevilla) en daar werd hij na afloop van zijn concert door trouwe fans op de schouders door de hoofdpoort naar buiten gedragen; een traditie die normaal gesproken alleen is weggelegd voor stierenvechters die daarmee de hoogste eer krijgen.
In die jaren ging hij door het artiestenleven als “Niño Sabicas”.
Tijdens de burgeroorlog in Spanje (waar destijds weinig optredens mogelijk waren) ging hij naar Zuid-Amerika met Carmen Amaya waar ze gezamenlijk diverse tours zouden ondernemen. Er werd destijds ook beweerd dat ze een romantische relatie onderhielden.
Hij verbleef gedurende 20 jaar in Mexico en vertrok in 1957 naar de USA. Sabicas beviel het goed in zowel Noord- als Zuid Amerika en besloot in New York te gaan wonen. Daar speelde hij vnl. als sologitarist.
Sabicas speelt Guajiras, Rondeñas en Bulerías
Zijn blik werd breder en op enig moment probeerde hij in 1966 een samenwerking aan te gaan met Joe Beck een jazzgitarist wat resulteerde in het album "Rock Encounter". “Hij vond het geen succes, nu hem zowel Rock als Jazz niet bevielen. Hij heeft het gedaan vertelde hij later, omdat zijn broer Diego erop aandrong om op die manier meer albums te verkopen en meer geld te verdienen. Hij werkte ook samen met andere artiesten, zoals Ben E. King, Gill Evans en Miles Davis.
Hij speelde ook voor de Amerikaanse president Roosevelt in het Witte Huis en zijn platenmaatschappij gaf zijn platen ook wereldwijd uit, zoals ze dat ook bij andere, niet-flamenco-artiesten, deden.
Hij vertegenwoordigde een omslagmoment voor flamencogitaar en onthulde via Amerika flamenco voor de hele wereld.
Hij was een vernieuwer en ontketende een revolutie binnen flamenco door zijn snelheid van spelen en zijn fabulueze rechterhandtechniek.
Hij creëerde de alzapua-techniek en de “rasgueo de tres dedos”, de drievingerige rasgueados.
Hij heeft een grote invloed gehad op de na hem komende generaties van flamencogitaristen, waaronder artiesten als Paco de Lucía en Serranito; zij hadden steeds Niño Ricardo als voorbeeld gehad omdat Sabicas i.v.m. zijn verblijf in de VS in Spanje geen bekendheid genoot. Toen Paco naar de VS ging om te touren leerde hij Sabicas kennen met alle gevolgen van dien.
Hij keerde pas in 1967 weer terug naar Spanje; niet om er te gaan wonen, maar alleen om er op te gaan treden.
Er werd hem een eerbetoon gegeven in datzelfde jaar in Málaga tijdens het “IV Semana de Estudios Flamencos de Málaga”, waar hij ook de gouden medaille van de stad kreeg: een eer die voor hem alleen gegund was aan Manolo Caracol en Pastora Imperio, La Argentinita.
In 1982 werden de San Fermin feesten in Pamplona aan hem opgedragen en in 1987 kreeg hij een eerbetoon in het Teatro Real in Madrid. Op 10 juni 1989 kreeg hij nog een eerbetoon in New York in Carnegie Hall waarin meespeelden; Jerónimo, Enrique Morente en Paco de Lucía.
Ook in 1989 nam hij samen met Enrique Morente een album op; “Morente-Sabicas”. Hij had al eerder opgenomen met bijv. “Camarón de la Isla” en “El Sordera”.
Voor de gitaristen: hij gebruikte de laatste jaren vooral een Esteso Conde Hermanos gitaar.
