Ze begon met zingen zoals vrijwel iedere zangeres: thuis, als kind zijnde. Ze had geen voorgangers in haar familie aan wie ze haar interesse in flamenco kon toeschrijven. Alleen haar vader, Antonio Pacheco Segura, speelde als hobbie gitaar en begeleidde haar.
Ze verhuisde in 1965 vanuit Linares naar Madrid met haar familie.
Vanaf haar zestiende begon ze het zingen meer serieus te nemen. Ze ging naar optredens kijken en luisteren en ze begon vervolgens zelf ook professioneel te zingen. Vanaf dat moment begon het allemaal te lopen en werd ze uitgenodigd om te gaan zingen voor dans, de eerste maal in Frankrijk waar ze optrad in Biarritz als lid van een groep onder leiding van de gitarist “Manolo El Sevillano”.
Ondertussen deed ze een secretaresseopleiding. Haar ouders snapten echter niet waarom ze deze opleiding koos terwijl ze een gave had om te zingen.
Juanito Valderrama gaf haar haar artiestennaam; ze zaten in een bar tegenover het Calderón theater toen ze met elkaar in gesprek raakten; Carmen zou met zijn companie mee gaan toeren.
Hij vroeg aan haar wat haar naam was en toen ze zei Carmen Pacheco, vroeg hij haar verwonderd waarom ze zichzelf, nu ze van Linares afkomstig was, niet Carmen Linares noemde. En vanaf dat moment had ze een artiestennaam: Carmen Linares.
In 1970 ging ze zingen in de companie van Carmen Mora en Paco Romero en nam ze deel aan een voorstelling van Fosforito.
In het daaropvolgende jaar maakte ze haar debuutalbum begeleid door Juan Habichuela en onder de vleugels van Fosforito. De optredens begonnen in een steeds hoger tempo elkaar op te volgen o.a. door een tour in Japan en bij terugkomst in Madrid in1974 trad ze gedurende twee jaar op in tablaos als “Torres Bermejas” en “Café de Chinitas” die talenten verzamelde als “Camarón”, Enrique Morente, “Perla de Cádiz”, Serranito en de “Habichuelas” (gitaristen).
In die tijd zong ze ook in de programmareeks op televisie “rito y geografia del cante” van de RTVE, waar ze gepresenteerd werd als een talent van de nieuwe generatie zangers.
Ze trouwde, kreeg drie kinderen en nam tijdelijk afstand van het artiestenleven, hoewel ze bleef zingen totdat ze 7 maanden zwanger was, om zich vervolgens meer te wijden aan de opvoeding van de kinderen.
Ze ontving diverse prijzen waaronder de eerste prijs in het “Festival Nacional de Cante de las Minas de La Unión” in 1978 en de “Premio Nacional de Música” in 2001.
Ze was ook te zien in de film van Carlos Saura “Flamenco”.
Haar CD “Un Ramito de Locura” werd genomineerd als het beste flamencoalbum in 2002 en voor de Latijnse Grammy in 2003.
In 2007 trad ze op in de voorstelling “Poeta en Nueva York” onder regie- en met een choreografie van de danseres Blanca Lí.
In 2008 zong ze gedichten van Juan Ramón Jiménez waar de gitarist Juan Carlos Romero de muziek bij maakte.
Haar CD “Raíces y Alas” kwam met groot succes uit tijdens de Bienal de Flamenco de Sevilla en ze ontving daarvoor de prijs “beste muzikale compositie tijdens de Flamenco Bienal” én “beste flamencoalbum” toegekend door de Muziekacademie in Spanje.
Ze was de eerste flamenco-zanger(es) die samen met het New York Philharmonic Orchestra optrad.
Ze zegt van zichzelf dat ze eigenlijk het liefst had willen dansen en dat ze ook erg van flamencodans geniet. En omdat ze zoveel van dans houdt heeft ze er ook helemaal geen problemen mee om voor dans te zingen in tegenstelling tot vele zangers die de grens tussen zingen voor dans en solo gepasseerd zijn.
Haar favoriete zangeres was La Niña de los Peines.
Ze verkocht 60.000 CD’s van haar anthologie en verafschuwt mensen die geen CD kopen, maar de opnames gratis en illegaal via internet downloaden.
