José Tejada Martín, eerst bijgenaamd "Niño de Marchena" en vervolgens "Pepe Marchena", werd geboren op 7 november 1903 in Marchena en overleed op 4 december 1976 in Sevilla.
In zijn jeugd was hij o.a. leerling-smid en ober. 's Avonds trad hij op in café's, bars en tavernes.
Hij maakte zijn zangdebuut op zijn twaalde op een podium in cafe "Fuentes de Andalucía", waar hij een wedstrijd won, en trad daarna op in La Puebla de Cazalla, Morón de la Frontera en Osuna. Vervolgens werd hij gevraagd om op te treden in el Café Novedades de Sevilla, voor 5 duros per dag.
Hoewel hij niet afkomstig was uit een artiestenfamilie zong zijn vader Malagueñas en Soleá erg goed.
Hij verdeelde de geesten in de flamencowereld destijds. Hij had felle tegenstanders die hem verweten dat hij de jondo flamenco kapot maakte, en hij had enthousiaste aanhangers die graag zijn vernieuwingen aanhoorden en respect hadden voor de creatie van een nieuwe stijl binnen flamenco: de colombianas. Sommigen noemden hem "de eerste zangleugen" maar anderen weer "de ultimie waarheid".
Hij was de meest besproken flamencozanger van de 20e eeuw, die wel navolging kreeg in een eigen "school"; el marchenismo.
Hij was een druk artiest die veel deelnam aan - en zelf ook voorstellingen organiseerde.
Hij heeft een grote verdienste gehad bij het populair maken van de opera flamenco en wordt gezien als de eerste zanger-acteur in dat genre.
In juni 1921 trad hij, ter gelegenheid van een officieel staatsbezoek van de koning van Italie aan Spanje, op en zong voor het gezelschap in het "Palacio de Liria" samen met Chacón, Pastora Imperio en La Niña de los Peines.
Ook heeft hij opgetreden bij de opening van het Hotel Alfonso XIII in Sevilla in 1925.
Hij speelde in een paar films mee, zoals Paloma de mis amores (1936), Martingala (1939) en La Dolores (1940).
Hij heeft in 1963 een serie van 4 langspeelplaten opgenomen onder de naam "Memorias Antológicas del Cante Flamenco" ( flamenco anthalogieën) die hem in 1965 een gouden plaat opleverde. Hij werd dan ook gezien als de meester-kenner onder de kenners.
Ter gelegenheid van zijn 50-jarig jubileum als zanger werd er een festival in Marchena gehouden, waarin o.a. Juanito Valderrama optrad.
In november 1976 kreeg hij de gouden medaille van Marchena uitgereikt. Op dat moment was hij al erg ziek (maagkanker).
Er werd door Juanito Valderrama een groot festival ter zijne ere georganiseerd in Madrid. Zijn gezondheidstoestand verslechterde snel en hij werd getransporteerd naar een ziekenhuis in Sevilla, waar hij op 4 december overleed.
In Sevilla werd een straat naar hem vernoemd.
In 1986 werd een monument ter zijne ere opgericht in Marchena.
Hij stond er ook om bekend een grote schare fans, "vrienden", te hebben. Mensen die ok zoals hijzelf zongen en er zaten er bij die een volstrekt vergelijkbare stem hadden. Sterker nog: het verhaal gaat dat op een van de albums van El Niño de Marchena een Taranta staat waarvan hijzelf vertelde dat hij die niet gezongen had, maar niemand geloofde hem omdat hij iemand was die anderen graag voor de gek hield. maar een van zijn volgers verklaarde in diezelfde tijd (en daarna) dat inderdad niet Pepe maar híj degene was die deze Tarantas had gezongen, maar ja, ook dat geloofde niemand. Maar waarschijnlijk....
