El Torta

Artiestennaam:	El Torta
Eigenlijke naam:	Juan Moneo Lara
Geboren:	In Jerez de la Frontera (barrio San Miguel) op 4 september 1953
Overleden:	In Sanlúcar de Barrameda op 31 december 2013

El Torta is een eenvoudig en bescheiden man, maar voor velen een absolute topartiest. Hij heeft zelfs zijn eigen volgers, “Tortistas” genaamd.

Hij werd geboren in calle Acebuche van de wijk “San Miguel” in Jerez.

Hij begon met zingen als kind. Als hij buiten aan het spelen was en zag dat zijn opa, zijn broer Manuel Moneo en zijn oom Luís de Pacote naar binnen ging, dan volgde hij hen gelijk om te gaan luisteren naar hun zang. Hij was destijds een jaar of 8.

El Torta

De eerste keer dat hij optrad was op de (flessen-)fabriek waar zijn vader werkte. Er was een feestje voor de arbeiders en daar zong hij.

Rond zijn zeventiende jaar ging hij naar het huis van de “Periquín”, Niño Jero, en zijn vader luisterde dan naar zijn zang. Van daaruit ging hij optreden op de plaatsen waar de grote zangers kwamen, zoals Tío Borrico en Terremoto.

El Torta (www.diariodejerez.es)

Hoe hij aan zijn naam kwam is onduidelijk. Zelfs El Torta zélf weet het niet zeker. Er zijn twee versies.
De ene versie zegt dat hij als kind zijnde gek was op de kleine cakejes, de torta’s. Als dan de straatverkoper kwam en hij liet even zijn kar alleen, dan stal Juan een paar van die cakejes en at ze vervolgens uit het zicht ergens op.
Een andere versie stelt dat de zus van Rubichi hem die bijnaam gaf omdat ze hem zo slecht / vals vond. In die dagen was er een politieagent (Guardia Civil) in Jerez die Torta heette en waar je geen ruzie mee wilde hebben…

In 1972 won hij de premio Soleares bij de wedstrijd in Mairena del Alcor.

Hij trad ook op in tablaos, zoals in 1985 in “Los Canasteros” in Madrid, en verder later in Café de Chinitas en Las Brujas.
In diezelfde tijd trad hij ook op voor Franco.

Hij schrijft vrijwel al zijn eigen teksten.

Hij heeft plankenkoorts en is goed in staat om na een paar nummers het publiek goedenavond te wensen en van het podium af te rennen. Ik heb zelf meegemaakt - in La Unión - dat hij hevig zwetend net geweldig gezongen had en hij weigerde om een toegift te doen en het publiek roepend en klappend achterliet om echt niet meer terug te keren...