El rincón de Jacky Westerhof

Onze vaste columniste schrijft iedere 6 weken een column. De onderwerpkeuze is vrij, maar is uiteraard wel flamenco- en Spaanse cultuur gerelateerd.

Een korte flamencobiografie van Jacky Westerhof:

Jacky Westerhof is de eigenaresse van Academia Estrella, haar eigen flamencodanschool die ze in 1995 startte in Arnhem.

Zij geeft workshops in binnen- en buitenland en treedt op met haar eigen flamencogroep Alabanza. Daarnaast verzorgt ze op verzoek ook lezingen (in Nederlands of Spaans). Ze is afgestudeerd en beëdigd tolk Spaans - Nederlands v.v.

Verder is ze werkzaam als docente bij de Stichting ArtEZ (HBO-dansacademie) in Arnhem, afdeling docentenopleiding, (voorheen-) specialisatie Flamencodans. Daarbinnen heeft ze, gedurende ruim 25 jaar, toekomstige flamencodansdocenten opgeleid.

Na haar afstuderen in 1984 aan de dansacademie te Arnhem vertrok zij als 22-jarige met een beurs van het ministerie van WVC naar Spanje. Ze heeft in Cádiz en Madrid langere tijd gewoond en flamencodanslessen genomen; zowel groepslessen als privélessen. Ze is als danseres en adviseuse betrokken geweest bij de opera producties van Carmen in Ahoy in Rotterdam, het Sportpaleis te Antwerpen en het Gelredome te Arnhem. Ook heeft ze als freelance danseres gewerkt met verschillende groepen, onder andere voor de Nederlandse televisie (Geef nooit op van Peter-Jan Rens, Tineke, Toen was geluk nog heel gewoon, Tros Triviant, Lieve Martine, en de Show van je leven), Duitse televisie (Linda de Mol) en de Spaanse televisie (Canal Sur).

In samenwerking met de zigeunerformatie het Rosenberg Trio trok ze gedurende het seizoen 2004 - 2005 door het land met een theatertour. In latere jaren bestond er een samenwerking met Roma Mirando, het Koninklijk Zigeunerorkest.

In juli / augustus 2011 danste zij (en ook haar demogroep) in de voorstelling Wat(er) beweegt als onderdeel van de kunstroute Verdronken dorpen van de Spaanse choreografe Libertad Pozo Rodríguez. In deze open lucht voorstelling (Oud Zevenaar) werd zowel flamenco als moderne dans gedanst.

~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~

Column nr. 22
Geplaatst: 24 januari 2015

Mi prima Marta

door Jacky Westerhof

In de flamencowereld ben ik veel leuke en interessante mensen tegen gekomen met wie ik heb mogen samenwerken  en waar ik veel van geleerd heb. Maar een van hen staat voor mij met stip op één en dat is Marta. Zij was mijn flamencomaatje door dik en dun. We gingen samen voor lessen naar Madrid en Bern, hebben samen een groep gehad, maar hebben vooral ook heel veel lol gehad. Helaas, zoals dat soms in het leven gaat, zien we elkaar nu amper, maar ik denk nog altijd met veel plezier terug aan alles wat wij samen hebben meegemaakt.

Marta (r) en ik op de bank...

Allereerst is daar onze eerste kennismaking in hartje Madrid. Het moet een vrijdag- of zaterdagnacht zijn geweest in de flamencobar Candela. In de kelder was een flamencofeest aan de gang met allemaal bekende zangers en gitaristen die elkaar afwisselden en er leek geen eind aan te komen. Het was voornamelijk een mannen-aangelegenheid. De twee vrouwen die aanwezig waren hielden zich letterlijk op de achtergrond en genoten van het moment. Die ene vrouw bleek later Marta te zijn, zij was er samen met haar toenmalige vriend Miguel, een flamencozanger, en die andere vrouw was ik. Ik kwam later binnen en werd door Miguel, mijn toenmalig vriendje en eigenaar van Candela om de hoek op een stoel neergezet omdat hij wist dat ik zo van flamenco hield. Hijzelf verdween weer naar boven, omdat hij die avond achter de bar werkte. Marta zat aan de overkant van de kring.

Marta Flendrig

Plotseling viel het licht uit, iets wat in die tijd wel vaker gebeurde en één van ons vloekte hardop in het Nederlands. Waarop de ander iets in het Nederlands antwoordde en we in het donker op de tast elkaar vonden. Iets in de trant van: Wat leuk, kom jij ook uit Nederland. Ik dacht dat hier vanavond alleen maar Spanjaarden waren. Zo kwamen we erachter dat we allebei een vriend hadden die Miguel heette, waar we in eerste instantie wel van schrokken en voor de gein zeiden we nog tegen elkaar: Als het dezelfde blijkt te zijn dan draaien we ‘m samen de nek om. Gelukkig bleek dat niet zo te zijn. Toen het licht weer aanging waren het wel degelijk twee verschillende Miguels en keken wij elkaar als donkerharigen heel verbaasd aan, omdat we toch eigenlijk iets blonders hadden verwacht. Tussen Marta en mij was er een klik. Zij woonde in die periode in Madrid en ik zou binnenkort voor langere tijd naar Madrid gaan. Dus spraken we af dat we  elkaar dan zouden opzoeken.

Maanden later kwam ik terug en ging ik naar haar op zoek. Overal waar ik kwam kende men haar wel, maar was ze al een poosje niet meer gezien. Het leek wel of ze ineens was verdwenen. Er gingen geruchten dat ze terug was naar Nederland, maar niemand had een adres of achternaam voor mij.

Ongeveer een jaar later, toen ik zelf weer terug was in Nederland, werd ik gebeld door mijn voormalig werkgever van Studio De Boog in Utrecht met de vraag of ik mee wilde doen aan een jubileumvoorstelling van de school. Vóór de pauze moderne dans en na de pauze wilden ze flamenco. Daarvoor werden een aantal artiesten benaderd die eerst in kleinere formaties gingen oefenen, waarna er tot slot een gezamenlijke repetitie zou plaatsvinden. De uiteindelijke voorstelling zou dan in de Stadsschouwburg zijn. Onder de deelnemers bevonden zich Ines Arrubla en Leo Molina (dans), Miguel Salas en Roberto Chamorro (zang), Manolo Romero, Antonio Segura, Jorgos en José Adame Sanchez (gitaar).
Toen we in kleinere formaties gingen oefenen, ontbrak er steeds één danseres, kennelijk moest zij van ver komen en zou zij alleen de laatste 2 repetities erbij zijn. Miguel Salas had al vaker met haar gewerkt en vertelde mij dat zij een ervaren danseres was en dat ik haar niet kende, maar dat hij wel dacht dat wij het heel goed met elkaar zouden kunnen vinden.
De een na laatste repetitie stond ze in de file of had autopech, waardoor ik haar pas zag tijdens de generale repetitie op de dag zelf. Ze kwam binnenlopen, Miguel wou ons aan elkaar voorstellen, maar je raadt het al… het was niet nodig… Marta en ik kenden elkaar al.
Het werd een hele leuke voorstelling, tussen de bedrijven door hebben we veel met elkaar gekletst. Het grappige was dat we elkaar nog nooit hadden zien dansen en dat dus voor het eerst op het podium zagen. De volgende dag hingen we al aan de telefoon en kort daarna was er een nieuwe groep geboren: Chupendi (naar een nummer van Ketama).

Marta (l) en ik

Jarenlang hebben we door het land overal opgetreden voor Nederlanders, maar ook voor Spanjaarden. Voor de meest uiteenlopende gelegenheden waar ik ongetwijfeld in een andere column dieper op in zal gaan.
Helaas verwaterde het contact toen Marta kinderen kreeg, maar de mooie en leuke herinneringen zijn altijd gebleven en nog steeds denk ik met veel plezier aan die periode terug.

En in zekere zin heeft Marta er onbewust voor gezorgd dat er iemand voor haar in de plaats kwam, want ik heb mijn huidige vriend dankzij haar leren kennen. Zij had een leerlingenuitvoering in Maastricht in de Bonbonnière, waar ik met een vriendin heen zou gaan die echter op het laatste moment afbelde. Ik besloot toch in mijn eentje te gaan (twee uur heen en twee uur terug). In de pauze stond ik alleen in een hoekje toen uit het niets ineens een man voor me stond met een uitgestoken hand: Jij bent toch Jacky en danst toch met Marta samen in de groep? Ik heb je jaren geleden zien dansen en dat vond ik zo mooi. Achteraf bleek dat hij mij toen die tijd niet durfde aan te spreken en nu dacht zo’n kans krijg ik niet nog een keer, dus nu of nooit. We hebben kort staan praten, hij had les van Marta gehad en kwam naar zijn oude flamencogroep kijken. Naderhand tijdens het opruimen in de kleedkamer viel het Marta op dat ik zo stil was. Ik vertelde dat ik iemand had ontmoet en zij wist meteen over wie ik het had. Haar partner zei direct: Ja eigenlijk passen die twee wel bij elkaar. En inderdaad dat had hij goed gezien, we zijn nog steeds bij elkaar.

mijn vriend en ik in 2001 (fotograaf: Juan Romano)

Jacky Westerhof

REAGEER OP DE COLUMN!

~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~

Volgende column verschijnt zaterdag 21 maart 2015