El rincón de Jacky Westerhof

Onze vaste columniste schrijft iedere 6 weken een column. De onderwerpkeuze is vrij, maar is uiteraard wel flamenco- en Spaanse cultuur gerelateerd.

Een korte flamencobiografie van Jacky Westerhof:

Jacky Westerhof is de eigenaresse van Academia Estrella, haar eigen flamencodanschool die ze in 1995 startte in Arnhem.

Zij geeft workshops in binnen- en buitenland en treedt op met haar eigen flamencogroep Alabanza. Daarnaast verzorgt ze op verzoek ook lezingen (in Nederlands of Spaans). Ze is afgestudeerd en beëdigd tolk Spaans - Nederlands v.v.

Verder is ze werkzaam als docente bij de Stichting ArtEZ (HBO-dansacademie) in Arnhem, afdeling docentenopleiding, (voorheen-) specialisatie Flamencodans. Daarbinnen heeft ze, gedurende ruim 25 jaar, toekomstige flamencodansdocenten opgeleid.

Na haar afstuderen in 1984 aan de dansacademie te Arnhem vertrok zij als 22-jarige met een beurs van het ministerie van WVC naar Spanje. Ze heeft in Cádiz en Madrid langere tijd gewoond en flamencodanslessen genomen; zowel groepslessen als privélessen. Ze is als danseres en adviseuse betrokken geweest bij de opera producties van Carmen in Ahoy in Rotterdam, het Sportpaleis te Antwerpen en het Gelredome te Arnhem. Ook heeft ze als freelance danseres gewerkt met verschillende groepen, onder andere voor de Nederlandse televisie (Geef nooit op van Peter-Jan Rens, Tineke, Toen was geluk nog heel gewoon, Tros Triviant, Lieve Martine, en de Show van je leven), Duitse televisie (Linda de Mol) en de Spaanse televisie (Canal Sur).

In samenwerking met de zigeunerformatie het Rosenberg Trio trok ze gedurende het seizoen 2004 - 2005 door het land met een theatertour. In latere jaren bestond er een samenwerking met Roma Mirando, het Koninklijk Zigeunerorkest.

In juli / augustus 2011 danste zij (en ook haar demogroep) in de voorstelling Wat(er) beweegt als onderdeel van de kunstroute Verdronken dorpen van de Spaanse choreografe Libertad Pozo Rodríguez. In deze open lucht voorstelling (Oud Zevenaar) werd zowel flamenco als moderne dans gedanst.

~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~

Column nr. 27
Geplaatst: 5 september 2015

Zomer 2015
(deel 2 van 2)

door Jacky Westerhof
(lees eerst deel 1)

Over Toledo kan ik heel kort zijn: het is in vergelijking met het verleden heel erg toeristisch geworden, wat ik persoonlijk vreselijk jammer vind. We hadden via booking.com een hotel gereserveerd en betaald, maar dat verliep niet volgens plan, want toen we aankwamen was de elektriciteit in het hotel uitgevallen, geen licht, maar ook geen airco, internet etc. en ze wisten niet wanneer daar verandering in kwam. Dus zochten we even door voor een ander hostal. Dat booking.com de bijkomende extra kosten vergoedde was een onverwachte meevaller.

De reis ging verder naar Sevilla, waar we ergens langs de autoweg in een hostal hebben geslapen. Die avond wilden we naar het Festival Cante Jondo in Martín de la Jara gaan. Zo gezegd, zo gedaan. We waren in voorgaande jaren al een paar keer daar geweest en door schade en schande wijs geworden. Het is een afgelegen dorp waar vrijwel geen restaurants zijn en waar het ’s avonds flink waait en afkoelt. Dus gingen we er met een volle maag naar toe, gekleed in een lange broek, extra sokken in de handtas en gewapend met een dik vest.
Tijdens vorige edities zat ik ’s nachts nl. klappertandend van de kou naar flamenco te kijken.
Het zou om 23.00 beginnen, maar zoals wel vaker in het zuiden werd dat iets later.

Miguel de Tena zong op het laatst onversterkt

Eerst kwam Miguel de Tena aan de beurt, begeleid door Patrocinio Hijo. Het was meteen raak, zo mooi. De zanger had ik wel vaker gehoord, maar dit keer viel de gitarist heel erg op, zo mooi als hij begeleidde. Een redelijk dronken man in het publiek was helemaal weg van de gitaar en dat liet hij te pas en te onpas duidelijk horen. Toen was de beurt aan Mayte Martín. Zij werd begeleid door Juan Ramón Caro. Alweer genieten. De man in het publiek maakte het dit keer wel erg bont. Hij was constant naar de gitarist aan het roepen hoe mooi hij het wel niet vond, waarop Mayte met een geïrriteerde blik reageerde.

Bij de toegift begeleidde Mayte Martín zichzelf

Toen ging het roer om, het ging van Ay, qué bonita la guitarra naar Te quiero Mayte! Na een paar keer reageerde Mayte met een: Nu heb ik je wel gehoord hoor! Ik hou ook van jou, om er vanaf te zijn. Waarop iemand uit het publiek, die de dronken schreeuwer meer dan zat was, riep: Mayte, neem ‘m maar met je mee naar Barcelona. Zij antwoordde met: Nee, daar hebben we er al genoeg van in Barcelona.
De volgende zanger was Vicente Soto begeleid door Nono Jero. Helaas viel dit enorm tegen. Ik heb thuis een aantal platen van hem van lang geleden en die heb ik echt grijs gedraaid, maar in Martín de la Jara zong hij hard en vaak vals of er tegen aan en moest hij echt qua energie de kar trekken, want zijn begeleiders waren jong en deelden niet in zijn enthousiasme. Dat was hard werken voor hem.

Esperanza Fernández

Na een korte pauze, die in Andalucía altijd langer is dan gepland, kwam Esperanza Fernández aan de beurt, begeleid door Miguel Ángel Cortes. Toen de schreeuwer meteen bij opkomst veelvuldig guapa riep, diende zij hem meteen van repliek met een: Dat zei je bij Mayte ook. Tot slot kwam José Valencia met de gitarist Juan Requena. Echt niet slecht, maar inmiddels was het vier uur ’s ochtends, onze ogen vielen dicht, we moesten nog een eindje door de verlaten, onverlichte heuvels rijden en wilden zo veel mogelijk hazen ontwijken die hier vaak midden over de weg lopen al in de koplampen kijkend, dus hielden we het hier voor gezien. Het was een mooie avond en we hebben het niet koud gehad.

Antonio El Pipa in Lebrija, onder de kerktoren...

De volgende dag ging de reis naar Jerez en van daaruit naar Lebrija, waar die avond, lees gerust nacht, de zanger El Pele zou optreden met de Jerezaanse danser El Pipa. Weer zou het om 23.00 beginnen en ook dit keer begon het bijna een uur later. Ik had ongeveer dezelfde voorstelling kort geleden in Carré gezien met pianist Dorantes en danser Farruquito. Juist extra leuk omdat de piano nu door beide zeer goede gitaristen werd ingevuld, namelijk Patrocinio Hijo en Niño Esteve. Geweldig! En door Pipa ontstond er weer een heel ander soort samenwerking van op elkaar inspelen met een bepaalde elegantie die zo kenmerkend is voor deze danser.

Toen kwam Marchena aan de beurt met Fiesta de la Guitarra. Hier waren we nog nooit geweest, dus dit was nieuw voor ons. Het vond plaats op een pleintje midden in het centrum met als achtergrond een mooi belichte kerk, echt een plaatje. De vier hoeken van het plein waren afgesloten en daar kon je de kaartjes kopen: vijf euro per stuk! Ze werden uit een langwerpig tupperware bakje gehaald, aan ons overhandigd en moesten toen weer terug om door midden gescheurd te worden door de man, terwijl de vrouw ons met een knipoog  mededeelde: Somos principiantes (we zijn beginners). Gelukkig hadden we ons aan de aangekondigde tijd gehouden, want het begon per hoge uitzondering echt precies op tijd.

Antonio Reyes begeleid door Diego de Morao

Het geluid was hard en slecht afgesteld, maar met papieren zakdoekjes in de oren kom je een heel eind. Het was wat mij betreft de mooiste avond van deze vakantie door de entourage, sfeer, het licht en de artiesten. Het begon met een gitaarsolo van Antonio Cáceres en daarna begeleidde hij de zanger Rubito de Pará die geweldig zong. Als tweede was Antonio Reyes aan de beurt die Diego de Morao en twee palmeros had meegenomen, waaronder zijn vrouw Patricia Valdez, een danseres uit Cádiz die ik nog ken van heel lang geleden, toen ze als kind danste in de peña van Juanito Villar. Ik kreeg toen een foto mee en haar ouders stuurden mij naderhand nog een videoband van haar met de post, die ik nog steeds bewaard heb. Daarna kwam Pele aan de beurt en als laatste sloot Juana Amaya uit Morón af.

Pele begeleid door Niño Seve

Het was zeer de moeite waard. Misschien leuk om te vermelden dat de bar die avond gerund werd door een organisatie van / voor geestelijk gehandicapten. Zo’n dertien mensen achter de bar, waarvan twee hard aan het werk waren, een constant zijn gezicht in zijn handen verborg omdat ie het niet meer zag zitten en de resterende tien mensen stond toe te kijken wat er allemaal gebeurde. Op de weg terug, het is nog een hele klus om uit Marchena te komen met de auto, reden we naar later bleek achter de auto met Antonio Reyes en Diego del Morao aan. Een behoorlijk grote auto die op een gegeven zichzelf bijna vast reed toen hij de bocht in de smalle straatjes niet kon halen. Uiteindelijk na wat heen en weer rijden kwam het toch nog goed.

Volgende plaats werd La Línea de la Concepción, want daar wilden we naar het stierenvechten gaan. Prachtig gevecht, gelukkig zaten we in de schaduw en wel vlakbij de presidente, dus we konden alles goed zien. Het gevecht begon bijna een half uur later, omdat de stierenvechters te laat binnen waren. Uitzonderlijk voor mij, want dat had ik nog niet eerder meegemaakt. Het was feest in La Línea, daarom kwamen eerst de rijtuigen met de missen binnen die in de ereloge naast ons plaats namen. Vervolgens kon het gevecht beginnen. Het waren drie bekende stierenvechters: Paquirri (junior, die vroeger de schoonzoon en favoriete torero van de Duquesa de Alba was), Morante de la Puebla (met ouderwets lange bakkebaarden en goed in marketing) en Talavante (absoluut de lelijkste van het stel, maar ook de beste). Na drie stieren werd er een korte, lees te lange pauze ingelast om geld in te zamelen voor de strijd tegen kanker bij kinderen. Middels een geweldig functionerend systeem: de collectanten hielden gezamenlijk een soort vangzeil op met een omlaag hangende slurf in het midden waar iedereen muntgeld in kon gooien vanaf de tribune en zo gingen ze de hele arena rond. Waarom doen ze dat in Nederland niet, bijvoorbeeld in de rust bij voetbalwedstrijden? Er werd naar harte lust met geld gegooid.

De volgende ochtend bij het uitchecken in het hotel, gelukkig had ik al gedoucht en alles, zag ik een platgetrapte grote kakkerlak vlak naast mijn bed. Gelukkig had ik die voor het slapen gaan niet gezien, dan had ik geen oog meer dicht gedaan, maar ik blijf met de vraag zitten of ik het beestje dood heb getrapt toen ik ’s nachts naar de wc ging… op mijn blote voeten…

v.l.n.r.: Yolanda (dochter), Rico (kleinzoon), Miguel Salas en ik

Aangezien we vlak bij San Roque waren wilde ik bij Miguel Salas langs. Miguel komt van oorsprong uit San Roque, heeft heel lang in Nijmegen gewoond en is zeven jaar geleden teruggegaan naar Spanje samen met zijn vrouw Annie. In de tijd dat hij in Nijmegen woonde heb ik veel met hem gewerkt en ik had hem al die tijd niet meer gezien. Gitarist Theo vertelde mij dat hij vaak in bar Eden zat naast de plaza de toros, dus daar gingen wij op goed geluk naar toe. De ober zei dat hij daar al een poosje niet meer was gezien, maar in de bar ernaast wisten ze misschien waar hij woonde. Ik had geen adres bij me maar wel een telefoonnummer van lang geleden in Spanje. Helaas werd er niet opgenomen en kon ik ook niets inspreken. Dan maar naar de bar ernaast. Ja, daar kwam hij vaak, nog sterker hij was nét weg. Ik besloot een briefje te schrijven dat ze hem de volgende dag konden geven. Ik was net begonnen toen de serveerster een dochter van Miguel voorbij zag lopen en haar naar binnen riep. Dat was Yolanda, die zelfs nog een poosje op dansles bij mij heeft gezeten. Zij reageerde heel verbaasd en enthousiast en belde meteen haar vader op. Miguel was nog enthousiaster en kwam meteen met de auto naar de bar. Het was zo emotioneel om hem na al die tijd weer te zien, hij had zelfs kippenvel. Hij was echt niets veranderd. Zo leuk om hem weer gezien te hebben! Na email-adressen te hebben uitgewisseld werd het tijd om verder te gaan naar Málaga, van waar wij weer terugvlogen naar Nederland. Een mooie afsluiting van onze vakantie!

Tweede deel van de reis

Jacky Westerhof

REAGEER OP DE COLUMN!

~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~

De volgende column verschijnt op 17 oktober 2015