El rincón de Jacky WesterhofOnze vaste columniste schrijft iedere 6 weken een column. De onderwerpkeuze is vrij, maar is uiteraard wel flamenco- en Spaanse cultuur gerelateerd. Een korte flamencobiografie van Jacky Westerhof:Jacky Westerhof is de eigenaresse van Academia Estrella, haar eigen flamencodanschool die ze in 1995 startte in Arnhem. Zij geeft workshops in binnen- en buitenland en treedt op met haar eigen flamencogroep Alabanza. Daarnaast verzorgt ze op verzoek ook lezingen (in Nederlands of Spaans). Ze is afgestudeerd en beëdigd tolk Spaans - Nederlands v.v. Verder is ze werkzaam als docente bij de Stichting ArtEZ (HBO-dansacademie) in Arnhem, afdeling docentenopleiding, (voorheen-) specialisatie Flamencodans. Daarbinnen heeft ze, gedurende ruim 25 jaar, toekomstige flamencodansdocenten opgeleid.
In samenwerking met de zigeunerformatie het Rosenberg Trio trok ze gedurende het seizoen 2004 - 2005 door het land met een theatertour. In latere jaren bestond er een samenwerking met Roma Mirando, het Koninklijk Zigeunerorkest. In juli / augustus 2011 danste zij (en ook haar demogroep) in de voorstelling Wat(er) beweegt als onderdeel van de kunstroute Verdronken dorpen van de Spaanse choreografe Libertad Pozo Rodríguez. In deze open lucht voorstelling (Oud Zevenaar) werd zowel flamenco als moderne dans gedanst.
~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~ Column nr. 29 Flamenco en fotografiedoor Jacky WesterhofDoor de jaren heen heb ik regelmatig met fotografen samengewerkt aan verschillende opdrachten en het leek me leuk om daar eens een keer een column over te schrijven.
De allereerste keer dat ik me kan herinneren dat ik door een amateurfotograaf werd aangesproken was op Koninginnedag 1983 bij het stadhuis in Arnhem. Ik zat nog op de dansacademie en ieder jaar traden wij daar op met de hele school. Tussen de repetities en voorstellingen door was ik even buiten in de zon gaan zitten en daar had een fotograaf een aantal foto’s van mij gemaakt zonder dat ik het door had. Tegen het einde van mijn opleiding heb ik een keer een fotosessie in het oude gebouw van de dansacademie aan de Weverstraat gedaan. Het vond plaats in studio 2, dat was de grootste studio en de vroegere sportzaal van de School met de Bijbel en tevens de enige studio met zwarte gordijnen die vanaf het plafond tot aan de grond reikten, zodat er een mooie egale achtergrond kon worden gecreëerd. De naam van de fotograaf kan ik me nog goed herinneren omdat ik het zo’n mooie naam vond: Ton Sciaroni. We gingen eerst met hem kennismaken, Wendelien en ik. Wendelien kende ik van de dansacademie waar zij danslessen begeleidde. Zij had plannen om een winkel in Spaanse artikelen te gaan beginnen en mij gevraagd om te poseren voor een poster bestemd voor de promotie van haar winkel Pacita. Zo gezegd zo gedaan. De kennismaking met de fotograaf was bij hem thuis en ik kan me nog herinneren dat hij in een mooi klein dorp ergens aan een gracht woonde in een oud pand met houten vloeren en dat hij een verzameling oude flamencoplaten had van Manolo Caracol.
Op de dag van de fotoshoot had ik op aanraden van de fotograaf flamencomuziek meegenomen waar ik me helemaal in kon verliezen en waardoor ik mijn zenuwen van me af kon dansen, want zo’n eerste keer was beslist niet makkelijk. Uit die sessie kwamen een aantal mooie foto’s voort waarvan er een is gebruikt voor de poster. De foto die uiteindelijk werd gebruikt was oorspronkelijk in zwart wit en ik weet nog hoe teleurgesteld ik in eerste instantie was over het eindresultaat. Van die foto was een zeefdruk gemaakt in kleur en die leek, zo vond ik, in de verste verte niet meer op de oorspronkelijke foto. Maar het ergste moest nog komen, mijn hand die een waaier vasthield leek daardoor nog groter dan die al was! De foto zelf was wel heel apart, want mijn waaier was niet transparant, maar door de lange sluitertijd kon je toch mijn gezicht achter de waaier zien.
In mijn beginjaren als docent aan de dansacademie kwam er een meisje fotograferen tijdens mijn lessen. Zij kwam uit Maastricht en maakte de foto’s in het kader van haar opleiding fotografie. Zij kwam bij mij terecht via mijn collega en danspartner Marta die op dat moment wel optrad, maar zelf nog geen les gaf. En de fotografe wilde ook wat foto’s in een lessituatie maken. Van de foto’s werd een expositie gemaakt en met name een bepaalde foto van Marta vond ik erg bijzonder. Helaas weet ik de naam van de fotografe niet meer.
Op een dag werd ik door een andere fotografe benaderd voor een foto die in een bekend tijdschrift moest komen ter illustratie van een artikel. De fotografe woonde in Arnhem en voor deze opdracht had zij een zigeunervriend bij zich, afkomstig uit de Balkan, die moest toekijken op de foto terwijl ik in het bos aan het dansen was. Het was een hele vreemde setting en ik weet niet meer of en in welk tijdschrift de foto’s geplaatst zijn, maar enkele dagen later vond ik wel een paar foto’s in mijn brievenbus. Ook van deze fotografe weet ik helaas de naam niet meer.
We blijven even in de buitenlucht, want jaren later had ik een optreden voor een openluchtconcert op de Markt in Zaltbommel. De organisatie wilde voor de aankondiging van dat optreden een poster maken. Dus kwam Sofie van Dam, toen nog 2e jaar studente aan de fotoacademie in Den Haag, naar mijn studio om een aantal foto’s te maken. Allereerst moesten we de spiegels afdekken met witte lakens om een egale achtergrond te krijgen en toen gingen we aan de slag. Daar kwamen een aantal mooie foto’s uit voort. Ikzelf vond een bepaalde foto heel mooi waarbij ik net uit een draai kwam. Maar je raadt het vast al die werd natuurlijk niet uitgekozen voor de poster. Wel werd hij later gepubliceerd in het tijdschrift Viva España om een optreden van onze groep Alabanza in Concordia in Enschede te promoten.
Op een zondagmiddag heb ik een keer een fotosessie in Amsterdam gedaan voor het blad Santé. Dat was geweldig om te doen. Ik kan me nog herinneren dat ik langer in de make up zat dan dat ik met de shoot kwijt was, maar het eindresultaat was prachtig. En ja hoor, weer werd er voor een hele andere foto gekozen. Van de make up kan ik me nog herinneren dat ik de visagist een paar dagen later terug zag op de televisie in een mode programma. De visagist vroeg of hij mijn nagels mocht lakken voor de foto en ik vond het best als hij het daarna er maar weer afhaalde want ik had thuis geen remover en was helemaal niet gewend aan nagellak. Ik dacht nog wat maakt dat nou voor een verschil, maar op het eindresultaat zie je het echt wel en het maakt de foto inderdaad helemaal af. Van de fotosessie herinner ik me nog dat ik op zwart papier moest dansen dat steeds stuk ging door mijn om hun as draaiende flamencoschoenen (gelukkig zat het op een lange rol waar geen eind aan kwam) en dat ik op een hele kleine ruimte moest dansen, met bata en waaier was dat een hele toer!
De laatste fotoshoot was enkele jaren geleden met Jos Beijer. Mijn vriend had al eens gezegd dat iemand op zijn werk foto’s maakte en graag een keer zou komen fotograferen bij een optreden van mij. Maar zoals dat zo vaak gaat vergeet je dat weer. Totdat mijn vriend thuis kwam met een enthousiast verhaal over zo’n mooie foto die gemaakt was, waarbij de fotograaf zich half ingegraven had om jachthonden die bijna over hem heen renden op de gevoelige plaat vast te leggen. Toen werd ik nieuwsgierig…
De eerste keer dat Jos kwam fotograferen was tijdens het project Verdronken dorpen van Libertad Pozo Rodriguez. Dat was in de buitenlucht tussen de mensen en toen ik na afloop aan hem werd voorgesteld realiseerde ik me dat ik op geen enkel moment iemand met een camera had zien rondlopen. Zijn antwoord was kort maar krachtig: een goede fotograaf zie je niet. Toen ik naderhand zijn foto’s zag werd ik getroffen door de scherpte, maar bovenal door zijn manier van kijken, bepaalde details, mensen laten zien zoals ze zijn.
De tweede keer dat Jos kwam fotograferen was bij een optreden van de demonstratiegroep van mijn eigen school in Rheden. Nu achteraf gezien moet de achtergrond van het podium een hel zijn geweest voor hem, vanwege de ijzeren stangen en het achterdoek dat niet echt zwart was, maar hij heeft er iets prachtigs van gemaakt. Op bepaalde foto’s zie je door het achterdoek het groen van de bomen en de kleuren spatten er vanaf. Een aantal foto’s daarvan staan op de site van mijn school.
De derde keer was in mijn eigen studio op verzoek van hem. Eerst in trainingskleding en onopgemaakt, daarna in kostuum en opgemaakt. Vanuit doodse stilte, naar muziek. Van introvert naar vrolijk. En tegen het eind nog twee andere opdrachten: Bij de ene opdracht werden mijn handen losjes vastgemaakt met een lang zwart lint en werden er foto’s gemaakt terwijl ik me los danste. Toen Jos mij vastbond moest ik nog heel hard lachen, want het deed mij aan bondage denken en vanwege het daglicht waren de gordijnen open. Dus ik zag het helemaal voor me, mensen die overdag op het bedrijventerrein lopen en denken wat gebeurt daar nou? Zie ik dit goed? Bij de andere opdracht danste ik met een rood balletje ter grootte van een biljartbal. Daarvan vond ik deze foto het leukst. Ik dacht meteen aan Rudolf the red nose rendeer in de vorm van een kerstkaart.
Komende week gaan we nog een keer de studio in, dit keer met als thema de interactie tussen zang en dans met zanger Juan Peñas. Ik ben erg benieuwd! Jacky Westerhof
~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~ De volgende column verschijnt op 9 januari 2016
|
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
| Mail ons via: | |
 |
|
 |
|
 |
|
 |
|
 |
