El rincón de Jacky Westerhof

Onze vaste columniste schrijft iedere 6 weken een column. De onderwerpkeuze is vrij, maar is uiteraard wel flamenco- en Spaanse cultuur gerelateerd.

Een korte flamencobiografie van Jacky Westerhof:

Jacky Westerhof is de eigenaresse van Academia Estrella, haar eigen flamencodanschool die ze in 1995 startte in Arnhem.

Zij geeft workshops in binnen- en buitenland en treedt op met haar eigen flamencogroep Alabanza. Daarnaast verzorgt ze op verzoek ook lezingen (in Nederlands of Spaans). Ze is afgestudeerd en beëdigd tolk Spaans - Nederlands v.v.

Verder is ze werkzaam als docente bij de Stichting ArtEZ (HBO-dansacademie) in Arnhem, afdeling docentenopleiding, (voorheen-) specialisatie Flamencodans. Daarbinnen heeft ze, gedurende ruim 25 jaar, toekomstige flamencodansdocenten opgeleid.

Na haar afstuderen in 1984 aan de dansacademie te Arnhem vertrok zij als 22-jarige met een beurs van het ministerie van WVC naar Spanje. Ze heeft in Cádiz en Madrid langere tijd gewoond en flamencodanslessen genomen; zowel groepslessen als privélessen. Ze is als danseres en adviseuse betrokken geweest bij de opera producties van Carmen in Ahoy in Rotterdam, het Sportpaleis te Antwerpen en het Gelredome te Arnhem. Ook heeft ze als freelance danseres gewerkt met verschillende groepen, onder andere voor de Nederlandse televisie (Geef nooit op van Peter-Jan Rens, Tineke, Toen was geluk nog heel gewoon, Tros Triviant, Lieve Martine, en de Show van je leven), Duitse televisie (Linda de Mol) en de Spaanse televisie (Canal Sur).

In samenwerking met de zigeunerformatie het Rosenberg Trio trok ze gedurende het seizoen 2004 - 2005 door het land met een theatertour. In latere jaren bestond er een samenwerking met Roma Mirando, het Koninklijk Zigeunerorkest.

In juli / augustus 2011 danste zij (en ook haar demogroep) in de voorstelling Wat(er) beweegt als onderdeel van de kunstroute Verdronken dorpen van de Spaanse choreografe Libertad Pozo Rodríguez. In deze open lucht voorstelling (Oud Zevenaar) werd zowel flamenco als moderne dans gedanst.

~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~

Column nr. 31
Geplaatst: 20 februari 2016

Impressies uit Jerez de la Frontera

door Jacky Westerhof

Dit keer schrijf ik mijn column vanaf een zonnige azotea (dakterras) in Jerez en ja, als lezer mag je dan gerust jaloers worden, daar heb ik geen enkel probleem mee. De laatste paar dagen heb ik veel les gegeven, overdag en 's avonds en dan ben je echt wel toe aan zo'n zonnig rustmoment. Ik zit hier trouwens helemaal alleen, want de meeste mensen in dit hostal weten niet van het bestaan van dit dakterras af en de anderen staan zich nu in het zweet te werken in de lessen.
In die wetenschap is het extra genieten van dit moment.

vanavond, nadat de zon weg was, de azotea

Op weg naar boven kwam ik Mari tegen (de voormalige eigenaresse van dit hostal) waarop we eerst in de lach schoten, omdat we allebei op onze sloffen liepen, waarna er een hartelijke begroeting plaatsvond. Mari is een klein vrouwtje met hele lieve kleine ogen. Zij was de eerste die de deur open deed toen ik al heel wat jaartjes geleden voor het eerst bij dit hostal aanbelde. Ik was meteen verliefd op de plek en haar bewoners en ben in Jerez nooit meer naar een andere plek gaan zoeken.

Een aantal jaren geleden stopte zij met werken en trok zij zich terug op de bovenverdieping waar ik haar op weg van haar vertrekken naar de wasmachine tegen kwam, om daar te komen moet zij een patio oversteken en dat was de plek waar ik haar tegen kwam.
Vorig jaar had ik een Goudse kaas voor haar meegenomen en toen vroeg ze mij of ik even binnenkwam. Daarop volgde een rondleiding door haar vertrekken beginnend in de keuken, hoe kan het ook anders in Spanje waar eten zo belangrijk is, daarna kwam de slaapkamer aan de beurt om vervolgens in de salon te eindigen.
In de slaapkamer was het wel even schrikken. Boven het bed hing een enorm beeld van Christus aan het kruis, zo groot dat je jezelf afvraagt of het wel goed bevestigd is, want als dat naar beneden komt terwijl je ligt te slapen overlijd je ter plekke.
Het bleek een beeld uit de kerk van haar geboortedorp te zijn, de kerk bestaat niet meer en toen ging de inboedel verloren, dus werd dat verdeeld onder de bewoners, vandaar... een ietwat grote en gevaarlijke herinnering...
In de salon kwam ik aan een ronde tafel te zitten waar een glasplaat op lag en wat bleek? Onder die plaat lag een krantenknipsel uit de Diario de Jerez met daarin een klein fotootje van mij en een stukje tekst over waarom ik ieder jaar naar Jerez kwam. Dat had zij uit de krant geknipt en bewaard.

Terwijl ik hier lekker tussen de potjes met plantjes zit, alleen de kooitjes met vogeltjes ontbreken nog, valt het me op hoe rustig het op dit moment is, er dringen maar weinig geluiden van de straat door naar boven, maar ja het is etenstijd en zaterdagmiddag.
Over eten gesproken: Toen ik gisterenmiddag aankwam vroeg ik in de bar waar ik normaal altijd ontbijt of ze ook tortilla hadden, helaas die was net op.
Het gevolg was dat ik vanochtend tijdens het ontbijt (het is laat geworden gisteren voordat ik in bed lag) een enorme tortilla onder mijn neus kreeg, met de vraag of ik alvast een stuk wilde want hij was net klaar. Nee? Dan zouden ze een flink stuk voor mij en mijn partner bewaren voor later op de dag. Onze dag kan dus niet meer stuk!

een verse torilla van het ontbijtbarretje...

Inmiddels is het half drie, nog anderhalf uur te gaan voordat ik me in het zweet mag gaan werken. Om vier uur ben ik aan de beurt en heb ik les van Rosario Toledo. Zij komt uit Cádiz en ik ben reuze benieuwd hoe zij les geeft en welke gitarist en zanger er bij de les zitten, dat is altijd weer spannend zo'n eerste les. Ik heb haar wel zien dansen, maar nog nooit les van haar gehad.

Gisteravond ben ik naar de openingsvoorstelling van nu alweer het 20e flamencofestival geweest. Ik had een kaartje gekregen omdat ik al zo lang ieder jaar hier les kom volgen en vanwege het 20-jarig jubileum. Mooi gebaar, waar ik dankbaar gebruik van heb gemaakt. Het was de voorstelling “Apariencias” van Eva la Yerbabuena.
Toen we op de stoep in een lange rij voor de kassa van het theater stonden om de kaartjes af te halen zei mijn vriend tegen mij: "De Jerezanen zullen zich wel afvragen; wat is hier loos?" en ja hoor een paar minuten later vroeg een passerend stelletje aan mij waarom er zoveel mensen in de rij stonden, wat was er in hemelsnaam te zien?

De voorstelling van Eva heeft bij mij een gemixt gevoel achtergelaten. Ik zie dat zij iets probeert te zeggen en op een artistiek hoog niveau bezig is, maar ik mis vaak het flamencogehalte. Ik vind haar vreselijk goed als danseres, maar tegelijkertijd houd ik heel erg veel van flamenco. Vandaar dat gemixte gevoel. De belichting was geweldig, zo ook de twee zangers Alfredo Tejada en Jose Valencia en niet te vergeten de donkere zangeres Alana Sinkey. Er waren vier dansers die alle vier solo's hadden. Ook bij die solo's had ik een gemixt gevoel, goed gedanst, maar erg modern met flamenco in vlagen er tussendoor die ik dan weer wel heel mooi vond. Een stierenvechter in onderbroek gaat mij iets te ver, maar de bewegende beelden geprojecteerd op zijn capote (doek) vond ik wel heel passend en mooi gevonden.

Bij de dansers, waarvan sommigen duidelijk homo-sexueel in hun bewegingen, gebeurde het een keer dat een van hen een redelijk vrouwelijke positie aannam. Tegelijkertijd leek het of de zanger “ese mariquita” (deze homo) zong. Ik dacht nog, het moet niet gekker worden, maar toen het herhaald werd hoorde ik gelukkig dat hij zong “el hombre mas rico del mundo” (de rijkste man van de wereld).
Gelukkig eindigde de voorstelling met een goed stuk flamenco waarin de zanger wel op het verkeerde moment, waarschijnlijk heel goed bedoeld, de danseres begon aan te moedigen. Maar afgezien daarvan was het een prachtige afsluiting, waarin de danseres echt iets van zichzelf liet zien en ook de kunst van het weglaten mooi toepaste.

Na deze voorstelling stond nog “Clásico Personal” van David Lagos op het programma in een kleiner theater. De voorstelling was zeker de moeite waard, ik hoor deze Jerezaanse zanger graag zingen, alleen het theater vind ik niet prettig, het is langgerekt waardoor je het niet altijd goed kunt zien en de over het algemeen donkere belichting versterkt dat nog eens. Verrassend was de verdiales aan het begin met een man in de traditionele bloemetjes hoofdtooi en een grote tamboerijn. Gitarist Manolo Franco begeleidde mooi. De viool had voor mij geen toegevoegde waard, het stoorde mij bij het luisteren naar de zang. De bijdrage van gitarist Caracafé (koffiegezicht vanwege zijn donkere huidskleur) vond ik bijzonder door de Moorse donkere flamencotonen die hij uit zijn gitaar haalde. Belén Maya was als gast aanwezig. En het moet gezegd worden, altijd verrassend en goed, maar soms vind ik het heel mooi en soms niet. Dat was ook nu het geval. Grappig element vond ik het kamerscherm met lunares (stippen) dat op het podium stond.

Zo, het wordt tijd voor mij om naar de les te gaan en verder van Jerez te gaan genieten!

Jacky Westerhof

REAGEER OP DE COLUMN!

~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~

De volgende column verschijnt op 2 april 2016