El rincón de Jacky WesterhofOnze vaste columniste schrijft iedere 6 weken een column. De onderwerpkeuze is vrij, maar is uiteraard wel flamenco- en Spaanse cultuur gerelateerd. Een korte flamencobiografie van Jacky Westerhof:Jacky Westerhof is de eigenaresse van Academia Estrella, haar eigen flamencodanschool die ze in 1995 startte in Arnhem. Zij geeft workshops in binnen- en buitenland en treedt op met haar eigen flamencogroep Alabanza. Daarnaast verzorgt ze op verzoek ook lezingen (in Nederlands of Spaans). Ze is afgestudeerd en beëdigd tolk Spaans - Nederlands v.v. Verder is ze werkzaam als docente bij de Stichting ArtEZ (HBO-dansacademie) in Arnhem, afdeling docentenopleiding, (voorheen-) specialisatie Flamencodans. Daarbinnen heeft ze, gedurende ruim 25 jaar, toekomstige flamencodansdocenten opgeleid.
In samenwerking met de zigeunerformatie het Rosenberg Trio trok ze gedurende het seizoen 2004 - 2005 door het land met een theatertour. In latere jaren bestond er een samenwerking met Roma Mirando, het Koninklijk Zigeunerorkest. In juli / augustus 2011 danste zij (en ook haar demogroep) in de voorstelling Wat(er) beweegt als onderdeel van de kunstroute Verdronken dorpen van de Spaanse choreografe Libertad Pozo Rodríguez. In deze open lucht voorstelling (Oud Zevenaar) werd zowel flamenco als moderne dans gedanst. ~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~ Column nr. 32 Ketamadoor Jacky WesterhofDit keer wil ik het graag over de fusion-groep Ketama hebben, die helaas al niet meer bestaat, maar in mijn tijd toen ik veel in Spanje verbleef ontzettend populair was. Er waren zelfs momenten dat de leden van de groep niet meer normaal over straat konden vanwege de fans. Ook ik behoorde tot de fans, maar het was gelukkig niet door mij dat ze niet meer gewoon over straat konden gaan. Ik was meer van de rustige soort die in haar eentje in de auto of op de dansvloer op hun muziek helemaal uit haar dak kon gaan. Liedjes uit volle borst meezingen als niemand je hoort en dat soort dingen.
Aan Sorderita heb ik een mooie en een minder mooie herinnering. Laat ik met de minder mooie beginnen en het vooral kort houden. Mijn toenmalige vriend trok in een bepaalde periode veel met hem op en raakte zwaar verslaafd aan de drugs, natuurlijk is de gebruiker zelf verantwoordelijk maar dat neemt niet weg dat ik er een nasmaak aan heb overgehouden.
Aan Ray Heredia (volledige naam José Heredia Bermúdez) heb ik ander soort herinneringen overgehouden. Zijn vader, el Josele, was flamencodanser en liep veel rond in de dansstudio’s van het oude Amor de Diós. Als je op het bord met de lestijden stond te kijken dan was hij er als de kippen bij om een praatje te maken en je over te halen om bij hem les te nemen. Ik was jong en vond hem eng door zijn afwijkend oog (een oog leek uit de oogkas te vallen) en door zijn sneaky houding. Ik betrapte hem een keer op gluren door een ventilator gat waar een jonge danseres in een oefenstudio haar dans stond te repeteren. Daarvoor moest hij halverwege een trap op zijn knieën om door het gat te kunnen kijken.
Toen een gevorderde amateurleerling van mij naar Madrid ging had ik haar verteld hoe het in Amor de Dios functioneerde en zij vertelde dat alles precies verliep zoals ik haar beschreven had. Terwijl ze op het bord naar het lesrooster keek werd ze aangesproken door Josele die probeerde haar over te halen om bij hem les te nemen. Later hoorde ik via via wat dingen over zijn privélessen die ik hier niet allemaal zal herhalen, maar één daarvan zal ik eruit pikken. Als hij privéles gaf presteerde hij het om zijn leerling te laten oefenen, terwijl hij koffie ging drinken in een nabij gelegen bar. Na een poosje kwam hij terug, leerde een nieuwe pas aan en vertrok dan weer onder de slogan goed oefenen is belangrijk.
Ray Heredia zelf was zanger en gitarist binnen de groep Ketama, maar omdat hij vrijwel alle instrumenten kon bespelen had hij de bijnaam el Prince Español (verwijst naar de Engelstalige Prince). Hij schreef teksten en muziek en wordt beschouwd als een van de belangrijkste voortrekkers van de stroming Nuevo Flamenco. Helaas is hij maar 28 jaar oud geworden. Hij was verslaafd aan de heroïne en overleed op 17 juli 1991. Op dat moment was ik in Spanje en ik kan me nog herinneren dat iemand mij vertelde dat ze hem gevonden hadden met de spuit nog in zijn arm.
El Camborio heb ik niet zoveel van dichtbij meegemaakt en die keren dat ik hem gezien heb liet hij een hele rustige indruk op mij achter. Hij is de broer van Antonio Carmona, de latere zanger van Ketama en de zoon van flamencogitarist Juan Habichuela. Het meest heb ik el Camborio aan het werk gezien in het Madrileense tablao Los Canasteros waar ik graag naar toe ging en waar hij een tijdje vaste gitarist was.
Antonio Carmona kwam pas later bij de groep Ketama en verving de zanger Sorderita. Zijn stem raakt mij enorm in bepaalde liedjes, daarom hieronder een fragment van een tangos die hij zingt op de cd En un ratito. De cd is opgenomen in de kelder van flamencobar Candela.
José Miguel Carmona Niño (Josemi) is de zoon van gitarist Pepe Habichuela en danseres Amparo Niño. Hij maakte in de jaren 90 deel uit van de bekende flamencopop groep La Barbería del Sur en stapte in 1990 over naar Ketama (Red: hij heeft pas een nieuw album uit: “De Cerca”). Over hem weet ik niet zoveel, maar ik kan me nog wel herinneren dat ik een keer naar een flamenco-optreden in de stadsschouwburg van Utrecht ging. Zijn beide ouders traden op. Pepe Habichuela was geweldig, maar wie was toch dat paard dat ook zo nodig mee moest doen? In vergelijking met de rest van de groep viel zij helemaal uit de toon. Later hoorde ik dat deze flamencodanseres de vrouw van de gitarist was en tijdens de tournee voor de hele groep kookte. Oeps.
Goed, nu gaan we weer terug naar de groep Ketama.
Wat ik zo mooi vind aan de muziek van Ketama is dat ze iedere keer als ze op reis zijn geweest die invloeden terug te horen zijn in hun muziek. Bijvoorbeeld in Songhai hoor je Afrikaans invloeden, in Konfusión invloeden van Ibiza, in Pa gente con alma salsa invloeden, ook kan ik me een sevillanas herinneren waarin iedere copla een ander uitgangspunt had, bijvoorbeeld de jazz in Harlem.
Voor de hoes van een van hun eerste platen poseerden zij in de kelder van Candela; dat was op het album La pipa de kif.
Ik vond het erg jammer dat de groep in 2004 na 20 jaar uit elkaar ging, maar ja, zoals een goede flamencovriend mij al eens zei: Nada es eterno. Hieronder volgt ter afsluiting van deze column de tekst van een van mijn lievelingsliedjes.
Grito con el korazón Yo sé que se verán de nuevo nuestros caminos, Ik weet dat onze wegen zich weer zullen kruisen, Hoy quiero detener el tiempo entre tus manos, Vandaag wil ik de tijd vasthouden met jouw handen, Y el mundo sigue, mientras tú te vas En de wereld draait door, terwijl jij weggaat Grito con el corazón, suena el eco de tu voz, Ik schreeuw met mijn hart, de echo van jouw stem, Mi suerte, destino del silencio, brota un suspiro Mijn geluk, bestemming van de rust, een zucht ontspringt Y el mundo sigue... Grito con el corazón... Rompe el silencio en mi voz De stilte breekt door in mijn stem Grito con el corazón...
Jacky Westerhof ~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~ De volgende column verschijnt op 14 mei 2016 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
| Mail ons via: | |
 |
|
 |
|
 |
|
 |
|
 |
