Sfeerbeeld FdJ: María Pagés

26 februari 2015:
“Yo, Carmen" is de titel van de hoofdvoorstelling van gisteravond. De première daarvan vond een paar weken geleden plaats in het Teatro Calderón in Valladolid, vervolgens ging ze op tournee naar Singapore en keerde gisteravond in Spanje terug om de voorstelling voor het eerst in Andalucía te laten zien.

María Pagés (foto: Javier Fergo / Festival de Jerez)

De voorstelling van deze avond was er een uit het hoofdstuk "hoge verwachtingen", want María Pagés is weliswaar niet "flamenco-flamenco" maar ze heeft altijd een goed cuerpo de baile / corps de ballet en een vaak verrassende voorstelling met flamenco-achtige dans. Naast het feit dat ze zelf een ontzettend goede danseres is met een geweldige flow in haar bewegingen en armen waar geen einde aan komt.

María Pagés (Javier Fergo / Festival de Jerez)

Gisteravond opende ze in ieder geval verrassend. Ze beeldde met haar dansgroep een stierengevecht uit (de strijd met de man) en dat deden ze met alleen hun handen terwijl ze, op een rij staande met uitgestrekte armen, hun witte waaiers bewogen in het licht. Mooi gedaan en verrassend. Maar dat was eigenlijk ook wel een beetje het laatste wat verraste die avond.

De rest was goed gedanst, heel goed gechoreografeerd, er was uitstekend nagedacht over belichting, kledij en de muziek, maar - misschien omdat we de lat bij haar hoger dan bij anderen leggen - niet zo verrassend. En dat is jammer.

Ze gebruikte aaneen geknoopte vaatdoeken als een mantón
(foto: Javier Fergo / Festival de Jerez)

Ze stond op toneel met 6 danseressen en 2 dansers. De danseressen hadden even de nadruk gekregen gezien het thema van de voorstelling "Yo Carmen"; het gaat over de gelijkheid van de vrouw en het feit dat iedere vrouw eigenlijk “Carmen” is. Normaal gesproken heeft ze een groep achter zich staan bestaande uit 4 dansers en 4 danseressen. De mannen dansen in deze voorstelling de rol van m.n. de schaduwen in het leven van de vrouw en de spiegel waarin een vrouw zichzelf terugziet.

Al dansend voor een spiegel

In de voorstelling werd er ook mooi gedanst op de gedichten die door vrouwen vanuit verschillende landen en culturen in hun eigen taal werden voorgelezen. De poëzie werd voorgedragen door de Spaanse María Zambrano, de japanse Akiko Yosano, de Waalse Marguerite Yourcenar, de Candese Margaret Atwood (waardoor ik kn zien dat ze danseressen de uitgesproken tekst uitbeeldden), de Morrakkaanse Widdad Benmoussa, uit Rwanda Cécile Kayirebwa en de Iraanse Forug Farrojzad.
En net als eergisteren bij Rosario Toledo, besloot María Pagés zélf ook als huisvrouw, compleet met bezem in de hand, een tanguillos te "rappen".

De muziek was wederom goed verzorgd en mijn favoriete zangeres, Ana Ramón, was weer goed bij stem. Als ik een optreden van Pagés bijwoon, net zoals gisteren, is altijd mijn eerste gedachte, "professioneel". Ze weet precies wat ze wil, denkt volgens mij over letterlijk alles na en verzorgt de uitvoering tot in de puntjes. Altijd. De lichttechnici mistten zichtbaar tenminste 1 cue, maar voor de rest leek alles op rolletjes te lopen.

Een mooie, maar voor haar doen, doorsnee voorstelling. Dat wil zeggen: nog altijd beter dan menige danseres die een goede voorstelling brengt.