Sfeerbeeld FdJ: Patricia Guerrero

1 maart 2015:
Vannacht, middernacht om precies te zijn, begon de voorstelling van flamencodanseres Patricia Guerrero. Op weg ernaar toe verheugde ik mij erop. Ik heb haar inmiddels een paar maal zien dansen en volg haar in de media. De Sala Compañía was uitverkocht en ik moest voor het eerst – ik wist niet eens dat daar nog zitplaatsen waren – “boven” gaan zitten. Daar bleken op een balkon nog een 25-tal plekken te zijn, met overigens een goed zicht op de bühne”.

Patricia Guerrero (Foto: Javier Fergo / Festival de Jerez)

Patricia Guerrero is een van mijn favorieten, al jaren. Ik zag haar voor het eerst in 2005 op TV en in 2006 live, hier in Jerez. Haar biografie op deze site, was de eerste die ik maakte.
Ze heeft een eigen stijl, jong (ze werd eergisteren 25 jaar), ze komt bescheiden en prettig over als mens, snel en strak "mannelijk" voetenwerk, maar bovenal een eigen vrouwelijke armbewegingsrepertoire dat flamenco blijft, ondanks het feit dat ze van de mainstream afwijkende bewegingen heeft.

Patricia Guerrero (Foto: Javier Fergo / Festival de Jerez)

Ik vroeg me op voorhand af waar ze naar op zoek was, nu ze ging optreden met een mede-hoofdrol die weggelegd was voor een violist. Maar na het bijwonen van de persconferentie eergisterenmiddag was die onduidelijkheid héél snel bij mij weggenomen: Bruno Axel is haar nieuwe liefde. De blik, de aanraking, het pluisje van zijn jasje vegen... Ik weet het vrijwel zeker. Ik weet natuurlijk niet wat het eerste was: de voorstelling en daarna de verliefdheid of andersom, maar ik gok op andersom.
Het heeft haar artistieke wereld in ieder geval aardig op de kop gezet, want deze voorstelling, Touché, draait om haar en de violist.

Patricia Guerrero en Bruno Axel tijdens de persconferentie

De viool is aardig, het eerste nummer speelt hij deels solo daarna valt de zang in (Seguiriyas), maar bij het tweede nummer begint het te vervelen en vanaf het derde nummer begin je naar het einde van de voorstelling te verlangen. Als hij dan ook nog aan het einde wat elektronische trucjes met effectpedalen begint uit te halen met een inmiddels vervangen elektrische viool, dan is het dat ik midden in een rij zit, anders was ik opgestapt. En dat had ik absoluut nooit verwacht bij een optreden van haar.

Patricia Guerrero (Foto: Javier Fergo / Festival de Jerez)

Ze werd vergezeld van een goede zanger, José Ángel Carmona, en de gitarist, Paco Iglesias, doet het ook goed. De percussionist, Agustín Diassera, vond ik echter ook soms vervelend, te nadrukkelijk aanwezig.

Haar dansstijl is deels nog steeds de stijl die ik bewonder, met de afwijkende bewegingen, m.n. in de afsluiting van haar bewegingen, de attack daarin, maar deze keer was het wel héél erg veel draaien en danste ze ook vaker geen flamenco meer. Wel bewegingen, wel dans, en vloeiend, maar geen flamenco meer. Jammer.

Patricia Guerrero (Foto: Javier Fergo / Festival de Jerez)

Ook de muziek: ik had eenmaal, bij een Tangos, pas bijna aan het einde in de gaten dat het een Tangos wás. En dat is normaal gesproken toch een van de makkelijkste vormen om te herkennen…
Ze danste Seguiriyas, Bulerías, Soleá, danste vervolgens in een zwarte bata de cola en sloot af met Tangos.
Misschien komt het weer goed ná deze "Touché"-voorstelling, als het vriendje passé is, om in de Franse termen te blijven.