Diego el Cigala in Carré

Maandagavond trad Diego el Cigala op in theater Carré in Amsterdam, in het kader van de 4e Flamenco Biënnale, met de voorstelling "Flamenco & Tango". Het bleek een gevalletje erg véél tango en erg wéínig flamenco te worden.
De voorstelling begon even na 20:00 uur en na ruim anderhalf uur Tango kwam er zowaar flamenco: een soleá. En - volgens mij - dankzij het enthousiaste applaus van de aanwezigen besloot hij om er nog een bulería achteraan te doen. Maar dat was het dan ook wel. Verder heb ik geen flamenco gehoord die avond.
Wel veel - bij tango horende - piano. De twee pianisten die elkaar afwisselden vond ik erg goed. Alleen waren ze wel érg aanwezig bij ieder nummer en namen ze maar zelden "terug". Maar ja, ik ben geen tangokenner, geen pianokenner en kritisch ingesteld...

Diego del Morao, de zoon van de legendarische in 2010 overleden Moraito Chico, was de begeleidingsgitarist en ik vond hem erg op de achtergrond spelen. Weinig opvallend en dat heb ik wel eens anders meegemaakt.

Iedereen om mij heen was enthousiast en vond het een mooie voorstelling, maar ik zit dan met een kater: ik verheug me op flamenco en krijg dat dan niet, of althans onvoldoende en voel me bekocht. Dat er tango ten gehore zouden worden gebracht was van aanvang aan duidelijk: de titel van de voorstelling is immers niet voor niets "Flamenco & Tango". Maar de totale voorstelling duurde bijna 2,5 uur en daarvan krijg je dan 15 minuten flamenco....en dat tijdens een flamencobiënnale?

Maar goed: op de eerste rij zat een toeschouwer die dacht wel een heel nummer op zijn mobiel te kunnen opnemen; daar was Diego niet blij mee en hij seinde - o.a. met het internationaal bekende "time out" gebaar - de man daarmee te stoppen. Die was echter op dat moment toevallig bezig de pianist op te nemen en kreeg van al die nonverbale communicatie helemaal niks mee. Uiteindelijk begreep hij het, nadat Cigala hem met een imaginair geweer had omgebracht, en de omstanders de man waarschuwden dat híj het was die denkbeeldig omgelegd werd; hij stopte met filmen. Of wat te zeggen van de vrouw die haar kans schoon zag om tussen twee nummers door naar de podiumrand te lopen om Diego een handtekening te vragen, die hij vervolgens rustig op haar programmaboekje zette...

Ik vind de man ontegenzeggelijk een ongelooflijk mooie, nasale, stem hebben; óók als hij tango zingt. Een geweldig goede zanger die zijn doorbraak bij het grote(re) publiek kende dankzij de CD "Lagrimas negras" die hij samen met Bebo Valdés opnam, nadat ze eerder samenwerkten op een voorgaande CD van Cigala waar ze een mooie Guajiras brachten. Hij won een Grammy met de Lagrimas CD en dat vroeg natuurlijk om een vervolg: "Lagrimas dos". Een wat mindere CD met dito succes.

De volgende keer ga ik gewoon wéér naar optreden en ik hoop dan weer - misschien wel tegen beter weten in - dat hij veel flamenco zal zingen. Ik zal het jullie tegen die tijd laten weten...

Ga naar het nieuwsoverzicht