Mayte Martín in Amsterdam

2 februari 2013:
Gisteren - vrijdagavond 1 februari - bezocht ik de voorstelling van Mayte Martín (en Belén Maya) in het Muziekgebouw aan 't IJ in Amsterdam (die qua accoustiek een goede zaal is, maar qua uitstraling een goedkope "IKEA inrichting" heeft, vind ik).
Ik kan niet anders zeggen dat ik het g-e-w-e-l-d-i-g- gevonden heb. Nu is Mayte al sinds jaar en dag een van mijn top-3 zangeressen en Belén een van mijn top-3 danseressen. Ik heb ze in het verleden al een keer of vier samen zien optreden waarbij ik de voorstelling "flamenco de cámara" een topvoorstelling vond.

Gisteravond zong Mayte zoals vrijwel altijd begeleid door Juan Ramón Caro: ze zong Media Granána, Malagueña (eindigend abandolao), Seguiriyas-Cabales, Garrotín en Fandangos de Huelva. Juan Ramón en Mayte passen uitstekend bij elkaar; zo mooi als zij zingt zo lyrisch en gevoelig speelt Juan Ramón.
Vervolgens danste Belén op een Alegrías. Ik was eerlijk gezegd een beetje teleurgesteld. In het verleden hadden beide artiesten een relatie en die was verbroken. Vóór de breuk zág je de emotionele lijntjes tussen de twee op het podium en dat was érg mooi. Maar nu, na de breuk - die overigens al weer heel wat jaren geleden plaatsvond - zag ik helemaal geen lijntjes meer. Het kwam op mij over of Mayte een liedje zong en Belén in aan andere ruimte op dat liedje danste. Natuurlijk, de verhouding tussen de twee is anders dan jaren geleden óf had ik het gewoon voor mezelf groter en mooier gemaakt dan de realiteit; had ik dingen gezien en gevoeld die er nooit waren?

Belén Maya

Ze bedankte vervolgens iedereen (geluid, belichting) en vertelde dat ze blij was dat ze weer het podium deelde met Belén Maya. Ze vertelde dat ze terug wilde komen naar Amsterdam omdat de stad haar goed beviel en bedankte het publiek voor de wijze waarop we haar ontvangen hadden. Vervolgens zong ze een Buleriás en gebruikte teksten die leken te slaan op het gezamenlijke verleden van de twee (teksten als : "wat heb jij een slecht geheugen, je herinnert je niks meer, degene die het zich wel herinnert ben ik", en "zonder met elkaar te praten, zonder elkaar aan te kijken, zonder afspraken te maken, zonder beloftes te doen zijn we uit elkaar gegaan" en "weet wel dat we over elkaar dromen, jij over mij en ik over jou en daardoor is jouw lotsbestemming net als de mijne", "als jij het zeil bent, ben ik de wind, als jij de bedding bent, ben ik de rivier").
Ze sloot de voorstelling af met een Guajira. Een sprankelijkende intro door Juan Ramón Caro. En toen gebeurde het; Belén kwam op en danste met waaier op de Guajiras en ik zág de lijntjes ontstaan tussen de twee en het was Belén die die lijntjes uitgooide naar Mayte. Ik vond het zó mooi om daarbij te zijn. Ik weet het; het is een voorstelling, maar het raakte me wel.
Belén danste op de tekst en beelde die ook soms uit, bijv: Mayte zong over het feit dat ze met haar onder een palmboom wilde zitten en Belén vleide zich tegen haar been aan omlaag in een zithouding.

Belén bleef bij de toegift (Vidalita) op verzoek naast Mayte op het podium zitten.

Er kwam, natuurlijk, een toegift: ze namen hun applaus, gingen zitten en Belén wilde aflopen ( ze zou niet meer dansen en dan is het ongebruikelijk om bij de toegift op het podium te zijn), maar Mayte vroeg haar om te blijven en naast haar te gaan zitten; dat deed Belén vervolgens ook. En onversterkt en enigszins buiten het bereik van de microfoon zong ze "altijd aan mijn zijde, voor de rest van mijn leven".
Vervolgens zong ze haar wonderschone Vidalita waarmee de voorstelling definitief afgesloten werd.
Na afloop signeerde Mayte nog CD's voor fans in de hal van het Muziekgebouw.

Ik ben blij dat ik erbij was.

Ga naar het nieuwsoverzicht