María José Franco met “Abriendo puertas”

María José Franco beeldt haar geboorte uit

27 februari 2013:
María José Franco trad op in Sala Compañia met haar nieuwste, vijfde, voorstelling “abriendo puertas” (deuren openen) waarin ze op zoek gaat naar een wedergeboorte van haar persoonlijke en artistieke leven. Maar toen de voorstelling begon zoals in mijn bovenstaande foto te zien is dacht ik gelijk "nee, niet weer, he?". Maar gelukkig, nee, het werd geen echt experimentele voorstelling. Het werd vnl. recht-toe-recht-aan flamenco. Alleen het deel waarin de danser Ximo Llorents op blote voeten meedanste was anders-dan-anders; overigens bleef Mariá José daarbij gewoon flamenco dansen.

Haar wedergeboorte liet ze - enigszins banaal - zien door de voorstelling liggend op de grond te openen met een Seguiriyas om te vervolgen met openslaande deuren naar de liefde in een dans die ze dus uitvoerde met de danser Ximo Llorents. Ze ging verder met een Bulerías, gevolgd door een Nana waarin ze de geboorte van haar kinderen verbeeldde. Met een Alegría keek ze naar haar Gaditaanse afkomst en familie en ze sloot af met een Soleá por bulerías. Daartussendoor zong Carmen Grilo nog een Zorongo die overging in een Tangos.
De achtergrond van deze nieuwe voorstelling is de geboorte van haar tweede kind geweest waarna ze haar blik op flamenco en haar leven wijzigde.
Ze werd begeleid door haar schoonvader Luís Moneo en Carmen Grilo die zongen en haar man, Juan Manuel Moneo en Pedro Pimentel op gitaar. Carlos Merino (percussie) en de viool van Sofia Quarengui vervolmaakte haar begeleidingsgroep.

María José Franco in Sala Compañia in Jerez

María José danste met haar eigen typische bewegingen die haar kenmerken zelfs al zou je haar alleen als silouet zien dansen: veel bewegen met haar schouders, eindposes met haar rechterarm gebogen direct langs haar lichaam en haar kin op haar schouder of haar rechterarm boven haar hoofd met een hoekige-, geflexte hand. Ze deed veel voetenwerk maar de combinatie van deze vloer en de geluidsversterking was niet zo "scherp" waardoor het geluid nogal eens als gerommel over kwam, terwijl je kon zíen dat ze precies in compás zat.
Ze stond veel op het podium en daar waar anderen, om zich te kunnen verkleden, een solo tussenvoegen voor zang of gitaar, was er bij haar voorstelling steeds sprake van een lange intro - die haar dus de gelegenheid gaf om zich te verkleden - waarna ze weer in een andere outfit opkwam.
Ze danste een nana met bata de cola en dat was erg mooi: ze had ook goed de duur van deze dans aangevoeld en stopte precies op tijd (daar waar anderen nogal eens de neiging hebben om véél te lang door te gaan). Sowieso, nu ik de bata de cola noem, vond ik haar kleding opvallend mooi: in het wit, zwart en m.n. in haar oranje jurk stond ze er prachtig op.
Ze had gelukkig ook goed gelet op de belichting: een van de manco's van Sala Compañia is, dat de belichting vaak zo zwak is dat je de artiesten soms van een afstandje moet zoeken; dat hoefde gisteren niet.
Al met al een leuke flamencovoorstelling, die uiteraard, zoals alle voorstellingen in Jerez tijdens het festival, met een staande ovatie werd afgesloten. Dát vond ik te ver gaan, maar het was goed en dát kon ik van die andere voorstellingen niet zeggen.

Ga naar het nieuwsoverzicht